Duyguların Geometrisi

Önce sevdim. Sevdiğimi öğrendim, sevebildiğimi farkettim: Sevdikçe kendimi kâinatla topladığımı gördüm.
Affetmeyi öğrendim: Affetmenin, dostlarımı onla çarpmak olduğunu farkettim.
Pişman oldum: Pişman olduğumu itiraf ettim, pişman oldukça, hatalarımı
küçük, anlaşılır ve bağışlanabilir parçalara bölebildiğimi gördüm.
Hatırlamayı öğrendim: Hatırladıkça, sevgilerimin kare kökünü bulup, onlardan hüznü çıkardığımı farkettim.
Değer vermesini öğrendim: Değer verdikçe sevgilerin küpünü bulup, onları mutlulukla çarpabildiğimi gördüm.
İltifat etmesini öğrendim: İltifat ettikçe, insanlarla aramdaki en kısa
mesafenin bir tebessümün resmettiğieğri bir çizgi olduğunu gördüm.
Özür dilemesini öğrendim: Özür diledikçe nefretin ve öfkenin sonsuza
bölündüğünü, böylece dargınlıkların limit sıfıra giderken yok olduğunu
farkettim.
Âşık oldum, aşkı tattım: Böylece bir üçgenin iç açılarının toplamının
180 dereceyi aşıp, bütün yamukları kendi içinde barındırabildiğini
gördüm.
Hüzünlendim: Hüznü sevdim, hüznün kalbime dokunmasına izin verdim.
Böylece bütün mutlulukların ve zevklerin sonunda ayrılık çizgisine
teğet geçip geri döndüğünü gördüm.
Ve bir gün öleceğim: Kesinlikle öleceğim ve öldüğüm gün anlayacağım ki,
yaşadığım hayat, paydası sonsuzluk olan basit bir kesirden ibaretmiş.
Kesrin payında ne olursa olsun, ne kadar çok şey biriktirmiş olursam
olayım, hepsi son işlemde sıfıra eşitleniyor. Kesrin üzerine, yani bu
dünyaya, sonsuzluk cinsinden birşeyler koymam gerekiyor. Yoksa elde var
sıfır.

Tüm bu işlemlerin sağlamasını yapmak isterseniz, kalbinize bir bakın.

Senai Demirci

Can Kırığı