Ben sustum sen söyle sessizliğimi.../ Senai Demirci

Ey yâr, susuşum sözümü esirgemekten değil. Sana değen sözleri çoktan yitirdim; dudağım avare, dilim perişan.

Aklım ermiyor ki, sustuğumu bileyim. Kalbim ayılmıyor ki sana hitap
edeyim. Kelimelerin sıcağı kaçmış, hece hece küllenmişler; sükût
lehçesinde aç susuz bir mülteciyim şimdi. Seni taşa benzettiler. Öyle
dilsiz, öyle hayatsız, öyle duygusuz diye. Değirmende konuşan taş değil
midir peki? Acıyı öğütüp ekmek eyleyen senin dönüşün değil mi? Sen
değil misin kabrimi bekleyen sadık yâr? Dillerin sustuğu yerde sen
değil miydin ısrarla adını söyleyen unutulanların? Sen değil misin nice
dertlinin derdini hiç itirazsız dinleyen?

Sahiden taş mı kesildin? Oysa, sen sözlere efsûn bağışlayan dudaksın.
Nefesi boşluğun hapsinden kurtarırsın. (Belki de her ses bir mahpusun
kırılmış zincirlerinin şakırtısıdır.) Sana değdiği yerde dirilir
sessizlik. Sana vuruldukça hece hece kanatlanır suskunluk; şiirlerin
ufkuna yükselir söz, öykülerin kuytularında giyinir. Sen, dağı delen
Ferhat’sın; söz ki dağı kar gibi eritir de Şirin yâri sımsıcak
kucaklar. Sen Aslı’ya Kerem’sin; ses ki çatlak dudaklardan sızan
kevserdir. Sen Kerem’in Aslı’sın; söz ki tek bir hecesi bizi varlığın
koynuna saklar; “Ol!”sözü hatırına yokluk varlığa yüz bulur.

Taşın sözü yok mudur ey yâr? Taş dediğin konuşur. Zamanın dudağıdır.
Çatlaklarından acılar sızar; kuytularında çocuk gülüşleri gibi neşeler
saklar. Taş dediğin susar. Zamanın dilidir; bir bakışında nice
gürültüyü susturur; anlamsız telaşları dağıtır, hoyrat koşturmaları
durdurur. Kadîm zamanlar içinden sızıp gelen bir kan gibidir taş;
nabzımızı doldurur.

Taş zamanla eskimez mi? Sen zamansın, ey yâr, gelir ve gidersin.
Saatlerin kadranında uslu uslu gezinirsin amma saçlarımı değil sadece
kemiklerimi dağıtırsın. Usulca sokulursun odama; “tik-tak”, sadece
“tik-tak”, eşyalarımı değil sadece beni de benden çalarsın; elbisemi
değil sadece tenimi de soyarsın. sevdiğimle arama ayrılıklar koyansın.
Sen çoğaldıkça ben azaldım; seni tükettim derken ben tükendim. Sen
zamansın, ey yâr, pek kıskançsın.

Taş kesilmişsin ki sana vefasız dediler. Tanımazmışsın beni. Adımı bile
anmazmışsın. Güzellikten hiç anlamazmışsın. Mehtabı kucaklayan sen
değil misin her defasında? Günün ilk ışıkları sana koşmadı mı her
sabah? Nice surlarda masum bebekleri bekleyen sendin. Nice sütunlarda
fısıltılı dualara fısıltını ekleyen sensin. Köprülerde kemerlerde yâri
yâre kavuşturan senin metanetin değil mi? Çeşmelerden serin sulara yol
veren senin serinliğin değil mi? Dereler boyu suların elinden tutup
şarkılar söyleyen sen değil misin?

Aslında kendi taşını dikiyor değil mi insan? Her gün bir önceki günde
bırakırız bedenimizi. Her yeni günün sabahında eskimiş bedenlerini
yüklenir gibi insan. Sanki yakamızda çocukluk fotoğrafımızı taşır gibi
yürürüz yeni zamanlara. Kendi cenazesini kaldırır gibidir insan.
Baktığımız her yüzün ardında eskimiş yüzler saklıdır. Şimdiki bedenimiz
daha öncekilerin başını bekleyen konuşkan bir taştır. Ölmüş yanlarımızı
hatırlatır. Bir taş gibi ağırlaşır gözlerimizin karası. Var-yok arası
bir titreyişe dönüşür nefesimiz. İki nefes ortasında dikilir taşımız.
Taştan taşa koşar bakışımız. Hatıralarda saklı, solgun fotoğraflara
nakışlı yüzler üzerine uzanır gölgesi.

Sen değilsin; taş benim ey yâr. Kendimi taşımaya mecâlim yok. Kendime
söyleyecek sözüm yok. Kabrimden kalbine taşınıyorum ey yâr. Suskunluğum
taş olmaklığımdan. Sözsüzlüğüm sözümü taşa devrettiğim için.

Bağrımda ağır ve soğuk bir suskunluk... / Taşıdığım sensin ey yâr. /
Söze sığdıramadığım. / Ve hiç susturamadığım. / Ne oldu kalbime? /
Katılaştı, katılaştı. / Taştan da katılaştı. / Ağlarsa, taşlar ağlar. /
Ben ağlayamadım; sen ağla... / Taş değil misin ey yâr?